Korkum

Benim korkum küsmeye.

Dinamiklerimdeki yarım kalmışlıkları

Gökyüzüne bakmaktan daha sık aklıma getirmeye

Benim korkum duymaya

Bir haftada cildime

Glikolik asitten daha çok,

Göz yaşı değdiğini duymaya.

Güneşi değil de 

O'nu görmeye daha hevesli olmaya korkum.

''Bu yeşillikte bir dört yapraklı yonca varsa, onu ancak sen bulursun.'' diyene;

Tek kaşımı ihtişamımla kaldırmak yerine,

Çift kaşımı şaşkınlıkla kaldırmaya.

Benim korkum bazen de bir şeylerden korkmaya;

Bir şarkıyı dinlemeye korkmaktan korkuyorum.

Bir sokağa girmeye korkmaktan.

Aynı sabah rutininde aynaya gülümseyemeyecek olmaktan korkuyorum.

Bağlanmaktan korkuyorum.

Öyle korkuyorum ki ne zaman vapura binsem seyretmiyorum denizci düğümlerini.

Annemin haklı olmasından korkuyorum.

Ve yanılmasından.

Gözlerin çoktan konuştuğunun,

Dillerden sakınılmasından.

Kokusu bariz alınandan,

Bahsedilmemesinden korkuyorum.

İçerimde kalmasından,

''Nedir bu kokan?''ın dahi içerimde kalmasından.

Dilimin ucundakinin

Kıçımın dibine dönmesinden.

Sözlerden korkuyorum.

Verilmişinden de duyulmuşundan da.

Yalnızca söylenmiş sözlerden bile korkuyorum.

İnsanlardan korkuyorum.

Kendimden.

Mesela bir hisse bir beden büyük gelmekten.

Ya da benden büyük hisler giyinmekten.

Üzerimdekini taşıyamamaktan korkuyorum.

En çok küsmekten korkuyorum.

Çünkü olur da küsersem;

Bir kez daha soluyamadığım için,

Sonunu göremediğim,

Sorunu bilemediğim ve senin sorunu,

Sorumu söyleyemediğim için,

Cevabı duyamadığım için,

Kandığım değil kandıranı affettiğim için

Merak ettiğim için değil inandığım için 

Olur da küsersem

En sevdiğim şarkıyı bir daha açmayacağım

Güneşe selam vermeyeceğim

Bazı sözleri de ağzıma almayacağım.

Hatta belki küsersem

Kimsenin olmayacağım

Çünkü kimse

Olmayacağım