Boşlukta Ses Yayılmaz

Vapur kornası,

Sözcük anlamın yine mi değişti?

Sabah kahvesi,

Niçin sütsüz oldun?

Benim deli kafem,

Sen de mi küstün bana?

Eski şarkılarım niye açık?

Kulaklarım daha kötü işitiyor olsa gerek.

Kışı sevmediğimden mi halım yok?

Bildiğim tüm çıkışlar şimdi mi kapalı?

Olsa olsa yürüyen merdivenleri kapanırdı, şimdi tamamı.

Memleketten valiz getirmiştim halbuki.

Şimdi nasıl şehirli olacağım.

Ağırım, ağırlıklarımdan.

Hatırlıyorum da:

''Dursam,

Ağırlaşsam yetişir misin?'' diye sormuştum bir boşluğa.

Yanıt gelmeyince durdum,

Anladım ki:

Boşlukta ses yayılmıyor sadece ışık.

O halde;

''Yol değil, yön!'' diyemeyeceğim diğer nesillere.

''Yedikçe acıkırsın.'' diyemeyeceğim arkadaşlarımın çocuklarına.

''Cemre ilk insanın aklına düşermiş.'' diye kaç mevsim daha söyleyebileceğimin bile garantisi yok.

Ya da

Zeytin ağacıma efendi bir damat bulup evlendirebileceğimin.

Boşlukta ses yayılmıyor

Işığı kendinden gelmeyen 

Dünyada ondan yer bulamıyor.