Belki de Morpheus'un Savaşını Kaybettiği Evrenlerden Birindeyiz.

 Hani, bazı günler uyanırsın ve o günü nasıl geçireceğine dair aldığın bütün kararlar aynı zamanda hayatının geri kalanını nasıl geçireceğine dair aldığın bütün kararlara eşdeğer hissettirir ya, işte öyle uyandım bugün. Düşünüyorum. Düşünüyorum. Gerek hislerim gerek o anın içinde zihnimde çalkalananlar değişiyor. Ben, sadece düşünmeye devam edebiliyorum bu yığınla deneyimde. Bazen bazı anlar oluyor da domino taşları gibi birbirinin üstüne yığılan bu içsel deneyimimden bir cevap ya da bir sonuç çıkıyor. Ama bulduğum sonuç nedense zamanında bulduklarımın aynı oluyor. Bu zamanında da bulunmuş uyandığım bu günde de kapımı yeniden çalan düşsel sonuçlardan bir tanesini söylemek istiyorum. Hayat, alışılması en zor şeydir. 

Bu benimle mi ilgili? Yoksa bu bir gerçek mi? Utanmadan soruyorum bir de! Ben neyin gerçek olup olmadığı üzerine de çok düşünüyorum ki. Benim gerçekliğimde böyle bir şey var. Hayat, alışılması en zor şeylerden biri. Dengesiz bir karakter miyim?  Fazla mı duygu yoğunluğu hissediyorum? Yoksa dün gece aşık mı oldum? Neden hayat alışılması kolay değil ki? Ben... Zorla söyleyeceğim ama ben... Belki de gücümü aldığımı iddia ettiğim umuda sahip bile değil miyim? 

Belki de Morpheus'un savaşını kaybettiği evrenlerden birindeyiz.

Belki de o karanlığın ağırlığı altında yere düştüğünde; başını kaldırıp ''Umudu buraya koyabilirim.'' diyememiştir.

Belki de bazı savaşlar öyle kaybedilmiştir ki; geriye ne umut ne de yeniden başlama cesareti kalmıştır.

Ve belkide biz yüreğimizdeki özlemler, notalara dönüşürken, kendi şarkımızı çaldığımızı sanıyoruzdur ama yalnızca kaybedilen savaşların yankısında yaşıyoruzdur.